Złe plecionki początki

Z czasów podstawówki oprócz całej serii ambiwalentnych wspomnień i zasadniczej wiedzy, konsekwentnie rozwijanej w dalszym i nieustającym do dziś cyklu edukacyjnym, wyniosłam pewne podstawowe umiejętności manualne. Odwołuję się tu oczywiście do lekcji prac ręcznych lub ZPT, zajęć o jasnym w tamtych czasach przekazie: dziewczynki muszą umieć załatać spodnie, upleść kwietnik, chłopcy natomiast wymienić żarówkę, wystrugać piszczałkę, czy zbić szafeczkę. Wiele prac, przy tym, należało wykonać w domu, ach ilu to tatusiów strugało fujarki, ile mamuś szyło woreczki na kapcie. Dlaczego? Dlatego, że należało zawalczyć o dobry stopień, dlatego, że hipokryzja nauczycielki była ewidentna, a moralnie przecież bardziej naganna od struchlałego serca rodzica, który czuł na sobie ciężar odpowiedzialności za dalsze powodzenia/porażki szkolne pociechy, otóż więc zakłamanie nauczycielki było w tym wszystkim najgorsze, przede wszystkim upokarzające dla dzieci, które same napociły się nad praca, przynosząc wymiętoszoną serwetkę ubabraną krwią z palca, o który zdradliwie zahaczyło szydełko. Dajmy jednak pokój tym rozważaniom nad szkołą, ciałem pedagogicznym i ewentualnym polemikom z ogólnoprzyjętym, sielankowym ujęciem dziecięcych lat, tak fałszywym i sentymentalnym, bo rozpowszechnionym przez dorosłych, którzy łatwo zapominają, lub chcą zapomnieć o pierwszych roczarowaniach, niesprawiedliwości, godząc się tym samym na upraszczającą wizję lat dziecięcych, własnej młodości, prywatnej Arkadii i wieku buzującego potencjału.

Przesiewając zatem wspomnienia, skupiając się na aspekcie praktycznym i zabawowym prac ręcznych, wysupłałam z pamięci wzór na kszyczek z papieru gazetowego.

Wczoraj słuchając nowej płyty Animal Collective Merriweather Post Pavilion oraz starej płyty Jeffa Buckley'a Live at Sin-é wyplotłam takie oto cudaki. Krzywe, pokraczne, ale własne. Pani od ZPT postawiłaby pałę...