Spremuta, czyli wyciśnij ile możesz

Oczy mi się kleją, ale jeszcze się wstrzymuję przed pójściem spać. Nie chcę, aby ten dzień się skończył, i wcale nie dlatego, że był to dzień wyjątkowy, bo nie był, ani szczególnie owocny, ani przesadnie interesujący. Po prostu zwykły, przyjemny dzień; słońce zapowiadające wiosnę, odsłaniające się spod śniegu szczyty gór w oddali, znakomity obiad i kolacja z mozzarellą przywiezioną przez przyjaciól z Battipaglii, nieodpodal Neapolu. Dzień jak co dzień, jeszcze na zwolnieniu, więc z możliwością poogladania filmów (świetny Życiorys Kieślowskiego i Funny Girl z B. Streisand), porysowania (jak na załączonym obrazku), itp., itd. Ach, prawda, i pierwsza od , mam wrażenie, bardzo długiego czasu, herbata na tarasie (kawy nie piję od stycznia, mniej się wściekam...). dzień z refleksja nad czasem, i jak go wykorzystuję, w tle. Bo czas trzeba wykorzystywać, w końcu on także jest bez skrupułów.