Z tych mniej wesołych. Wjechano mi w zderzak. Na szczęście obyło się bez ofiar i większych szkód. Ale, niestety, kołnierz muszę ponosić. Paniusia za mną zagapiła się w swe odbicie w lusterku, a że śpieszyło jej się, więc pruła beztrosko 80 na godzinę w centrum miasta. Zatrzymałam się by przepuścić pieszego, na pasach, no i BUM! Oczywiście winę wzięła na siebie nieuważna elegantka, a ja tak przy okazji zadumałam się nad typowym zachowaniem kierowców w mieście. Dlaczego pieszych traktuje się jak dziką zwierzynę? We Włoszech, podobnie jak w Polsce, pieszy przemyka ryzykując życiem, robi znak krzyża zanim przejdzie przez ulicę, jest zawsze po obstrzałem złowrogich spojrzeń śpieszących się kierowców (a przecież i pieszy często się śpieszy-hmm niezły łamaniec językowy), o klaksonach, gestach, środkowych palcach nie wspomnę. Nikt nie zatrzymuje się by przepuścic pieszych, chyba że jakiś desperat nie wtargnie z determinacją na ulicę. Teraz rozumiem , jak mogło dojść do tego absurdalnego wypadku, mimo że główna ulica najeżona jest przejściami dla pieszych, nikt o nich nie pamięta, pragnienie pędu, poczucie wladzy i nieuwaga (przeklęte telefony komórkowe, radia, napoje, lusterka), te trzy elemety charakteryzują współczesnego kierowcę, któremu nawet na myśl nie przyjdzie że należałoby się zatrzymać przed przejściem, jeśli są osoby które stoją i wyczekują okazji (wiem, że to nie jest czysta fantazja, tak jest w Niemczech, widziałam na własne oczy), i że lepiej zachować bezpieczną odleglość od innych samochodow, zamiast pchać się na trzeciego, czy poganiać się nawzajem, zajeżdżając to z lewej, to z prawej. Dlaczego ja się zatrzymałam, zatrzymuję i będę zatrzymywać, przepuszczać pieszych i oddawać im uśmiechy. Otóż, jako kierowca zawsze pamiętam, jak to jest być pieszym. Czego nie wiem, czy i wam mam życzyć, zważywszy na okoliczności.
Anetka z blogu Progress Not Perfection od kilku dni zamieszcza, bardzo udane w moim odczuciu, portrety -szkice. Cała akcja ma swoje hasło, tj. Face A Day. Piszę o tym, ponieważ zadeklarowałam swoją gotowość do podjęcia wyzwania. I tu zaczęły się schody (niezliczona ich ilość! Co najmniej jak w Pancerniku Potiomkin). Zwyczajnie, oprócz czasu, brak mi skupienia, a dokładniej jego możliwości. Może kiedyś pokuszę się o napisanie tekstu podsumowującego różnice między mentalnością włoską i polską, przyzwyczajeniami, poglądami, itp. Ale tym razem skupię się na jednym, kompletnie niezrozumiałym dla mnie aspekcie życia w Italii. Pausa pranzo. Dwa słowa. Nieustanne źródło frustracji. Otóż nie jest mi potrzebna pausa pranzo, dwie godziny w środku dnia, w których należy dojechać do domu, zjeść, mieć pół godziny bezużytecznego zapasu (ledwie weźmiesz ołówek do ręki i trzeba wychodzić), dojechać do pracy, z pełnym brzuchem, ukradkiem trawiąc i udając, że powróciliśmy do pełni możliwości umysłowych. Potem wraca się o 19.30 i już jest, jak to mawia mój tato, po ptakach. Tak, tyle w kwestii wyjaśnień. Mój szkic zatem powstał w sobotę, w godzinę i 15 minut.
W niedzielę natomiast wypróbowałam kolejny przepis na krostatę, i tym razem był to strzał w dziesiątkę. W końcu, po okresie prób i błędów, znalazłam doskonała bazę, która można wypełniać dżemem, Nutellą, kremem i owocami, ricottą. W tym przypadku jest dżem porzeczkowy, przykryty warstwą dwóch białek ubitych z cukrem i wzbogaconych płatkami migdałowymi. Buon Appetito!
Baza doskonała:
150 g cukru
280 g mąki
2 jajka
120 g masła
1 łyżeczka drożdży w proszku
Wymieszać. Uformować kulę (będzie się lepić, ale tak ma być). Rozwałkować na placek. Wypełnić czym tam się chce, przy czym część ciasta warto zachować na ozdobienie placka, na przykład wzorem w kratkę, klasycznym i prostolinijnym. Piec w 180 stopniach 20 minut.
